
Korzenie indonezyjskiego feminizmu sięgają końca XIX wieku, a pierwsze działaczki skupiały się w swoich postulatach na równym dostępie do edukacji. W kolejnym stuleciu kobiety stopniowo wywalczyły sobie poprawę statusu społecznego, a w ciągu ostatnich kilkunastu lat zwiększył się ich udział w polityce. Mimo to ich pozycja pozostaje relatywnie słaba, zaś jej wzmocnienie wymaga przemyślanych zmian systemowych.
Krótka historia walki o prawa kobiet w Indonezji zaczyna się 21 kwietnia 1879 roku. Tego dnia, w arystokratycznej rodzinie na Jawie, urodziła się Raden Ajeng Kartini – obecnie uznawana za symbol emancypacji kobiet w największym archipelagu świata.
Kartini, z racji pochodzenia nazywana czasem jawajską księżniczką, zaczęła prowadzić działalność na rzecz wyrównywania szans kobiet w życiu społecznym już jako nastolatka.[1] Po ukończeniu szkoły podstawowej, rozżalona brakiem możliwości kontynuowania edukacji, rozpoczęła działalność mającą wzmocnić pozycję mieszkanek ówczesnych Holenderskich Indii Wschodnich, przede wszystkim w zakresie dostępu do edukacji (Coté, 2008: 1). Sama Kartini mogła się uczyć tylko do 12. roku życia. Potem, zgodnie z tradycją, przebywała w domu, aby przygotować się do zamążpójścia (Weber, 2019: 104). W tym czasie nieformalnie kontynuowała jednak swoją edukację, w tym utrzymując listowny kontakt z holenderskimi rówieśnikami (zob. np. Coté, 2014). Raden Ajeng Kartini zaczęła również pisać listy do indonezyjskiego czasopisma Semarang, w których przedstawiała trudną sytuację miejscowych kobiet (Bijl i Chin, 2020: 5–8).
Pionierka indonezyjskiego feminizmu zmarła w wieku zaledwie 25 lat, kilka miesięcy po urodzeniu pierwszego dziecka, ale działalność, której dała początek kontynuowały jej siostry. Jednym z celów “jawajskiej księżniczki” było zakładanie placówek edukacyjnych. Po jej śmierci, z inicjatywy jej sióstr, a także innych osób zaangażowanych w emancypację kobiet zaczęto zakładać coraz więcej szkół jej imienia, których podstawowym celem była pomoc w zdobyciu edukacji przez młode kobiety. Jej listy zostały zebrane i opublikowane po holendersku, aby po latach zostać przetłumaczone na język angielski (publikacja Letters of a Javanese Princess została wydana w 1920 roku przez A.A. Knopf). W zebranej korespondencji Kartini przedstawiała swoje postępowe poglądy. Sprzeciwiała się między innymi niskiej pozycji społecznej dziewcząt i kobiet, opowiadała się za ich nieograniczonym dostępem do edukacji, krytykowała poligamię i zwyczaj pingit, czyli przetrzymywanie dziewcząt w odosobnieniu, aby przygotować je do wyjścia za mąż (Weber, 2019: 104; Bijl i Chin, 2020).
Osiągnięcia Kartini i jej sióstr zainspirowały innych do promowania działalności społecznej na rzecz kobiet. Z czasem zaczęły powstawać organizacje działające na rzecz ich równego traktowania. W 1928 roku został zorganizowany pierwszy Kongres Kobiet Indonezji (Korwani) (zob. Blackburn, 2008). Po uzyskaniu przez kraj niepodległości urodziny Kartini zaczęły być obchodzone jako jedno z oficjalnych świąt.
Działania na rzecz równouprawnienia upowszechniały się, ale trudna sytuacja polityczna związana z dojściem do władzy generała Suharto w latach sześćdziesiątych XX wieku, zablokowała organizacjom feministycznym możliwość działania.
W 1950 roku powstała Gerwani (Gerakan Wanita Indonesia), czyli Indonezyjski Ruch na rzecz Kobiet – organizacja zajmująca się ich podstawowymi prawami, w tym dostępem do edukacji. Ze względu na uwikłanie we współpracę z Komunistyczną Partią Indonezji (Partai Komunis Indonesia, PKI), po dojściu do władzy przez generała Suharto działalność organizacji została zakazana. Za rządów Suharto organizacje kobiece zaczęto marginalizować i zastępować je innymi, np. Dharma Wanita, stowarzyszeniem, które miało za zadanie m.in. propagowanie umiejętności przydatnych w prowadzeniu domu (Rhoads, 2012).
W międzyczasie powstawały wprawdzie inne organizacje kobiece, lecz nie miały one już istotnego wpływu na realne zmiany społeczno-polityczne. Do dzisiaj całe mnóstwo problemów związanych z dyskryminacją kobiet w Indonezji pozostaje nierozwiązanych. Współczesne działaczki kontynuują walkę o kwestie takie jak równy dostęp do polityki, zahamowanie przemocy wobec kobiet, czy ochrona praw dzieci, m.in. poprzez zakazanie ślubów z dziećmi (zob. How women…, 2019). W 2017 roku w stolicy zorganizowano pierwszy Marsz Kobiet (Jakarta Women’s March). Wśród dziesięciu żądań skierowanych do władz znalazły się m.in. wprowadzenie rozwiązań przeciwdziałających przemocy domowej i seksualnej, ochrona praw pracowniczych ale również i ochrona praw osób LGBT (Wira, 2017).
Pozycja kobiet w życiu społeczno-politycznym
Dzisiejsza pozycja kobiet w Indonezji nie jest silna. Według raportu Global Gender Gap Report (2020), którego autorki i autorzy badają równość płci, Indonezja znajduje się pod tym względem na 85. miejscu na świecie,[2] chociaż jednocześnie znajduje się w piątce państw, które najbardziej poprawiły swój wynik w wyrównywaniu szans kobiet i mężczyzn w stosunku do poprzedniego roku (tamże: 6, 9). W ciągu kilkunastu lat kraj zdecydowanie poprawił swój wynik w obszarach związanych ze szkolnictwem i zdrowiem, ale wyniki pozostają nienajlepsze w zakresie aktywności zawodowej (tamże: 187–188). Kobiet aktywnie pracujących w 2020 roku było zaledwie 54%. Do tego należy dodać istotne różnice pomiędzy płciami w zakresie płac.
Wskaźniki dotyczące pozycji politycznej kobiet plasują Indonezję na 82. miejscu, z wynikiem 0,172 (w skali 0–1) (tamże).[3] Dla porównania pierwsza w rankingu Islandia osiągnęła wynik 0,701, dwunaste Niemcy 0,477, zaś 49. Polska uzyskała wynik 0,256 (tamże: 9).
Kobiety w polityce
Indonezyjki i Indonezyjczycy formalnie mają równe prawa polityczne, chociaż system polityczny jest zdominowany przez tych ostatnich. Pierwszą kobietą prezydentem została Megawati Sukarnoputri, córka Sukarno, pierwszego przywódcy kraju po uzyskaniu niepodległości (zob. McIntyre, 2000; Bulkin, 2013).[4] W 2001 roku Megawati, do tamtej pory pełniąca funkcję wiceprezydentki, zastąpiła w pełnieniu najwyższego urzędu Abdurrahmana Wahida. Megawati sprawowała urząd prezydentki do 2004 roku, gdy w pierwszych bezpośrednich wyborach na to stanowisko zwyciężył Susilo Bambang Yudhoyono. Megawati przegrała z Yudhoyono w sumie dwukrotnie, bowiem zwyciężył on również w elekcji w 2009 roku. Była prezydentka jest założycielką i szefową Demokratycznej Partii Indonezji-Walka (Partai Demokrasi Indonesia Perjuangan), ugrupowania, z którego wywodzi się obecny prezydent Joko Widodo.
Od 2014 roku pierwszą kobietą – ministrem spraw zagranicznych jest Retno L.P. Marsudi. Sprawuje ona ten urząd również w drugiej kadencji Joko Widodo, od 2019 roku. Retno nie jest związana z żadną partią i afiliuje się jako niezależna polityczka. Już jako minister spraw zagranicznych zaczęła publicznie zwracać uwagę na kwestię dostępu do edukacji i równości płci w Indonezji, m.in. w ramach Forum Demokracji Na Bali (Bali Democracy Forum) (Marsudi, 2019).[5] Szefową resortu finansów również jest kobieta. Ekonomistka Sri Mulyani Indrawati kierowała ministerstwem już w latach 2005–2010, czyli w czasie rządów Yudhoyono. Ze stanowiska zrezygnowała, by móc objąć kierowniczą posadę w Banku Światowym, lecz w 2016 roku, już w rządzie Widodo, została ponownie wybrana do pełnienia funkcji minister finansów. Podobnie jak Retno, Sri Mulyani afiliuje się jako niezależna działaczka polityczna. Kobiet w obecnym rządzie jest w sumie pięć (Nurita, 2019). Sam Joko Widodo w 2015 roku ogłosił, że wspiera ONZ-owską inicjatywę HeForShe, której celem jest walka z nierównością płci.
Obecność u władzy znanych i silnych kobiet nie oznacza jednak, że równość płci w partycypacji politycznej jest zachowana. Kobiet w polityce jest po prostu mało, zaś ich pozycja jest relatywnie słaba.
Dlaczego kobiet w polityce jest mało?
W 2004 roku partie polityczne zostały poproszone przez Ludowe Zgromadzenie Doradcze (MPR) o uwzględnienie większej liczby kobiet na listach wyborczych (Perdana i Hillman, 2020). Ze względu na to, że ugrupowania mogły same zdecydować czy to zrobić czy nie, a także na których pozycjach list wyborczych umieścić kandydatki, wskaźniki okazały się niskie. W 2004 roku zaledwie 11,3 % spośród wybranych polityków stanowiły kobiety, zaś w 2009 roku wskaźnik ten wyniósł 18,04% (Purwanti, 2015: 33). Brak konsekwencji w przypadku nieumieszczenia kobiet na liście spowodował, że partie odpowiadały na prośbę na rozmaite sposoby niezgodnie z intencją doradców, choćby poprzez umieszczanie kobiet z rodzin już figurujących na liście kandydatów, często nawet nie informując ich o tym (Perdana i Hillman, 2020; Hillman 2017).
Wybory parlamentarne w 2014 roku odbywały się już wedle nowych zasad, wprowadzono wtedy bowiem kwotę płci.[6] Partie polityczne układające listy do wyborów w każdym okręgu muszą odtąd zapewnić minimum 30% kandydatek. Wprowadzenie kwoty zwiększyło liczbę kobiet aktywnie działających w polityce, chociaż nie w tak dużym stopniu, jak zakładano. Mimo zwiększenia ich liczby na listach, wśród wybranych kandydatów stanowiły one kolejno: 11% w 2004 roku, 18% w 2009 roku i 17% w 2014 roku (Bland, 2019). Niskie wskaźniki są tłumaczone przede wszystkim: brakiem wsparcia dla kandydatek w przygotowaniu się do elekcji, ciągle powszechnym w społeczeństwie postrzeganiem ich roli jako osób odpowiedzialnych przede wszystkim za zajmowanie się domem, wypełnianiem przez partie formalnego obowiązku wpisania kobiet na listę bez rzeczywistej i przemyślanej pracy nad zwiększaniem ich obecności i wpływu na politykę (Perdana i Hillman, 2020). Nie są to jednak argumenty na rzecz zniesienia kwoty płci, ale na rzecz głębszych zmian związanych z promocją równości płciowej (Sri Mulyani, 2018).[7]
Wobec braku głębokich reform systemowych, mimo wspomnianych modyfikacji zasad konstruowania list wyborczych, nie doszło do powszechnej zmiany nastawienia do kobiet ani ich postrzegania w polityce. Dlatego w 2017 roku wprowadzono tzw. zasadę suwaka, a więc naprzemiennego umieszczania mężczyzn i kobiet na listach kandydackich.[8] W efekcie, wyborach w 2019 roku, kobiety objęły 21% miejsc w Izbie Reprezentantów (Dewan Perwakilan Rakyat, DPR) i 30% w Radzie Reprezentantów Regionów (Dewan Perwakilan Daerah, DPD), czyli dwóch izb tworzących najwyższy organ ustawodawczy Indonezji (Perdana i Hillman, 2020). Chociaż początkowo sceptycznie podchodzono do tego pomysłu, politycy i ich doradcy zauważyli, że kobiety mogą przyciągnąć więcej wyborców płci żeńskiej głosujących na kobiety – lub na mężczyzn uważanych za bardziej progresywnych w sprawach dotyczących kobiet (tamże: 163).
Tzw. zasada suwaka jest istotna, bo miejsce zajmowane przez kandydatów i kandydatki na listach wyborczych ma znaczenie. Wyborcy częściej wybierają osoby, które znajdują się na pierwszych miejscach list. To nie jedyny czynnik, który przez lata ograniczał znaczenie kobiet w polityce. Wśród pozostałych determinantów wskazuje się również to, że polityczki mają utrudniony dostęp do zaplecza finansowego. Jest to problem powszechny, bo dotyczy zarówno mężczyzn, jak i kobiet, ale te ostatnie dotyka bardziej, ponieważ to one są częściej zależne od środków finansowych, zwykle wypracowanych w rodzinach przez mężczyzn (Perdana i Hillman, 2020: 166).
Polityka równościowa w obszarze partycypacji politycznej nie jest priorytetowym działaniem dla Indonezji. Ministerstwo odpowiedzialne za wzmacnianie pozycji kobiet i ochronę dzieci (Kementerian Pemberdayaan Perempuan Dan Perlindungan Anak) więcej uwagi niż partycypacji politycznej poświęca problemom związanym z nierównościami płciowymi w obszarze dostępu do edukacji czy ubóstwa, czyli w obszarach, w których dotąd Indonezji nie udało się znacząco zredukować dysproporcji. Do tego trzeba dodać inne aspekty, w tym walkę o prawa reprodukcyjne, które budzą więcej kontrowersji i uwagi mediów niż kwestia udziału kobiet w życiu politycznym.[9]
Wśród przyczyn marginalizacji kobiet wskazuje się również czynniki historyczne, w tym związane z funkcjonowaniem Gerwani, ale również polityczne i kulturowe (Rhoads, 2012). Elizabeth Rhoads (2012: 36) przekonuje, że splot tych uwarunkowań przyczynia się do marginalizacji kobiet w przestrzeni politycznej poprzez to, że to „dyskryminacja staje się normą”.
Podsumowanie
Biorąc pod uwagę złożone przyczyny problemu, można argumentować że w najbliższym czasie nie należy się spodziewać istotnych zmian dotyczących zarówno postrzegania, jak i zwiększonej partycypacji kobiet w życiu politycznym. Ich udział w polityce jest zdecydowanie większy niż w 2004 roku, kiedy rozpoczęto promowanie równości płci w tej dziedzinie, ale trzeba podkreślić, że mimo rozwiązań angażujących kobiety, w ostatnich wyborach parlamentarnych do DPR wśród wygranych znalazło się ich zaledwie 21%. Jednocześnie od 2017 roku Indonezja nie wprowadziła żadnych nowych rozwiązań, które pomogłyby w walce z nierównościami płciowymi w życiu politycznym, chociaż te już wprowadzone, jak np. tzw. zasada suwaka, w widoczny sposób przyczyniły się do zwiększenia liczby kobiet w parlamencie.
Niniejszy materiał znajdą Państwo w Kwartalniku Boyma nr – 7/2021
Przypisy:
[1] Dzień Kartini został ustanowiony decyzją generała Suharto w 1964 roku.
[2] Na 185 analizowanych państw.
[3] Ogólny wynik Indonezji to 0,7.
[4] Sukarnoputri w języku indonezyjskim oznacza „córka Sukarno”.
[5] W przemowie otwierającej dwunaste spotkanie BDF w 2019 roku Retno włączyła kwestię wykluczenia kobiet jako czynnika podważającego wzmacnianie demokracji i szeroko rozumianego bezpieczeństwa (Marsudi, 2019).
[6] Zgodnie z artykułem 55 Law 8/2012 on General Elections.
[7] Indonezyjska minister finansów Sri Mulyani Indrawati argumentuje, że polityka neutralna genderowo nie wystarcza, bo utrwala aktualne podziały, potrzebna jest polityka prokobieca, żeby wyrównać szanse.
[8] Zgodnie z Law No. 7/2017.
[9] Należy również zwrócić uwagę na to, że sytuacja kobiet w Indonezji jest niejednolita i zależy od regionu. Na przykład aborcja w Indonezji jest dopuszczalna w dwóch przypadkach, gdy ciąża jest skutkiem gwałtu, ale można ją wykonać tylko do 6 tygodnia ciąży lub ze względu na zagrożenie życia. Możliwość wykonania aborcji jest zależna od regionu, w tym splotu czynników społecznych, kulturowych i religijnych.
Bibliografia
Bijj, Paul, Chin, V.S. Grace (2020). Introduction. [w:] Paul Bijl, Grace V. S. Chin, Appropriating Kartini. Colonial, National, and Transnational Memories of an Indonesian Icon, (s. 1–16). Singapore, ISEAS
Blackburn, Susan (2008) The First Indonesian Women’s Congress of 1928. Melbourne, Monash University Press
Bland, B. (2019) Indonesia: look beyond quotas for gender representation, 21 March. Lowyinstitute. <https://www.lowyinstitute.org/the-interpreter/indonesia-look-beyond-quotas-gender-representation > [dostęp 10 lutego 2021]
Bulkin, N. (2013) Indonesia’s Political Personalities, 24 October. Carnegieendowment. <https://carnegieendowment.org/2013/10/24/indonesia-s-political-personalities-pub-53415> [dostęp 10 lutego 2021]
Coté, Joost J. (2008) Realizing the dream of R. A. Kartini: Her Sisters’ Letters from Colonial Java. Leiden, KITLC Press
Coté, Joost J. (2015) Kartini: the complete writings. Melbourne, Monash University Press
Global Gender Gap Report 2020. (2020). World Economic Forum. Weforum. <http://www3.weforum.org/docs/WEF_GGGR_2020.pdf > [dostęp 10 lutego 2021]
Hillman, Ben (2017) Increasing women’s parliamentary representation in Asia and the Pacific: The Indonesian experience. „Asia & the Pacific Policy Studies” t. 7, nr 2, s. 38–49.
How Women are Transforming Indonesia (2019) Wywiad z Isabel Dunstan, 20 maja. Chatmanhouse. <https://www.chathamhouse.org/2019/05/how-women-are-transforming-indonesia > [dostęp 10 lutego 2021]
Marsudi, R. (2019) Keynote Speech H.E. Retno L.P. Marsudi Minister of Foreign Affairs of the Republic of Indonesia The 12th Bali Democracy Forum Bali, 5 grudnia. Kemlu. <https://kemlu.go.id/portal/en/read/854/view/embracing-inclusive-democracy-minister-retno-opens-the-12th-bali-democracy-forum> [dostęp 10 lutego 2021].
McIntyre, Angus (2000) Megawati Sukarnoputri: From president’s daughter to vice president.„Bulletin of Concerned Asian Scholars” t. 32, nr 1–2, s. 105–112.
Nurita, D. (2019). 5 Female Ministers in Jokowi’s New Cabine. „Tempo”, 23 października.
Perdana, Aditya, Hillman, Ben (2020) Quotas and ballots: The impact of positive action policies on women’s representation in Indonesia. „Asia & The Pacific Policy Studies” t. 7, nr 2, s. 158–170.
Purwanti, Ani (2015) Quota Laws for Women in Politics: Implementation in Indonesia. „South East Asia Journal of Contemporary Business, Economics and Law” t. 6, nr 4, s. 28–36.
Rhoads, Elizabeth (2012) Women’s Political Participation in Indonesia: Decentralisation, Money Politics and Collective Memory in Bali. „Journal of Current Southeast Asian Affairs” t. 31, nr 2, s. 35–56.
Sri Mulyani, I. (2018) Insight: Kartini and the everlasting fight for gender parity. „The Jakarta Post”, 23 kwietnia.
Weber, Shannon. (2019). Feminism in minutes. London, Quercus
Wira, N. N. (2017) Women’s March Jakarta 2017 to raise gender equality issues. „The Jakarta Post”, 3 marca.a

Anna Grzywacz Doktor nauk społecznych w zakresie nauk o polityce, adiunktka w Instytucie Studiów Politycznych PAN. Laureatka konkursów Narodowego Centrum Nauki oraz stypendium Ministra Edukacji i Nauki dla wybitnych młodych naukowców (2022–2025). Jej zainteresowania naukowe: stosunki międzynarodowe w Azji Południowo-Wschodniej, ASEAN, średnie potęgi i polityka dyskursywna.
czytaj więcej
Z okazji Dnia Kobiet serdecznie zapraszamy do lektury naszego przewodnika dobrych praktyk: "Kobiety w debacie publicznej – jak organizować inkluzywne i merytoryczne dyskusje"
Ada DyndoTydzień w Azji #193: Sprężone powietrze ma pomóc w rozwoju OZE w Chinach
Przegląd Tygodnia w Azji to zbiór najważniejszych informacji ze świata polityki i gospodarki państw azjatyckich mijającego tygodnia, tworzony przez analityków Instytutu Boyma we współpracy z Polskim Towarzystwem Wspierania Przedsiębiorczości.
Ekonomia konfliktów zbrojnych – czy wojna się jeszcze opłaca?
Serdecznie zapraszamy na spotkanie 26 lutego w biurze WeWork Mennica Legacy Tower, przy ul. Prostej 20. Tematem debaty będzie ekonomia konfliktów zbrojnych i to, czy w dzisiejszym świecie wojna jeszcze się opłaca.
Azjatech #151: Japońscy naukowcy pokryli robota żywą skórą
Azjatech to cotygodniowy przegląd najważniejszych informacji o innowacjach i technologii w krajach Azji, tworzony przez zespół analityków Instytutu Boyma we współpracy z Polskim Towarzystwem Wspierania Przedsiębiorczości.
Azjatech #43: Czy Japonia i Chiny zbudują własne samoloty pasażerskie?
Azjatech to cotygodniowy przegląd najważniejszych informacji o innowacjach i technologii w krajach Azji, tworzony przez zespół analityków Instytutu Boyma we współpracy z Polskim Towarzystwem Wspierania Przedsiębiorczości.
Trwający kryzys energetyczny to olbrzymie wyzwanie dla poszczególnych przedsiębiorstw i całych gospodarek, także polskiej i rodzimych firm. Może on jednak stać się szansą na rozwój nowych technologii i rynków.
Magdalena Sobańska-CwalinaAzjatech #30: Samsung globalnym liderem 5G
Azjatech to cotygodniowy przegląd najważniejszych informacji o innowacjach i technologii w krajach Azji, tworzony przez zespół analityków Instytutu Boyma we współpracy z Polskim Towarzystwem Wspierania Przedsiębiorczości.
RP: Czy handel z antypodami będzie łatwiejszy?
Po podpisaniu 9 lipca br. porozumienia handlowego między Nową Zelandią a Unią Europejską do wejścia w życie negocjowanego od pięciu lat układu brakuje jeszcze tylko zgody parlamentów Europejskiego i Nowej Zelandii.
Krzysztof ZalewskiAzjatech #91: „Inteligentne okulary” Kuboty wyleczą krótkowzroczność?
Azjatech to cotygodniowy przegląd najważniejszych informacji o innowacjach i technologii w krajach Azji, tworzony przez zespół analityków Instytutu Boyma we współpracy z Polskim Towarzystwem Wspierania Przedsiębiorczości.
Tydzień w Azji: Inna epidemia, czyli kryzys zdrowia psychicznego w Indiach
Zgodnie z danymi Światowej Organizacji Zdrowia ponad 90 milionów Indusów cierpi na zaburzenia psychiczne. (...) Dotyka to szczególnie młodych mieszkańców Subkontynentu. Jak podaje Lancet Global Health w 2016 r. główną przyczyną śmierci w Indiach wśród osób w przedziale wiekowym 15-39 lat było samobójstwo.
Iga BielawskaTydzień w Azji #95: Ulga, nadzieje i obawy. Państwa Azji reagują na zmianę władzy w Białym Domu
Przegląd Tygodnia w Azji to zbiór najważniejszych informacji ze świata polityki i gospodarki państw azjatyckich mijającego tygodnia, tworzony przez analityków Instytutu Boyma we współpracy z Polskim Towarzystwem Wspierania Przedsiębiorczości.
Rozwój potencjału chińskich atomowych okrętów podwodnych
Chińska Republika Ludowa już w latach 60. XX w. podjęła działania zmierzające do pozyskania atomowych okrętów podwodnych. Pekin postrzega je jako krytyczny element potencjału odstraszania. Największe znaczenie strategiczne mają okręty podwodne o napędzie jądrowym zdolne do przenoszenia pocisków balistycznych (SSBN).
Grzegorz GleńTurkmenistan i Tadżykistan przyciągają uwagę światowych mediów. (...) Jeżeli wierzyć oficjalnym statystykom przed 30 kwietnia br. oba kraje były “wolne od wirusa”.
Magdalena Sobańska-CwalinaTydzień w Azji #166: Xi Jinping jak Putin? Inwestycje w Chinach w cieniu wojny w Ukrainie
Przegląd Tygodnia w Azji to zbiór najważniejszych informacji ze świata polityki i gospodarki państw azjatyckich mijającego tygodnia, tworzony przez analityków Instytutu Boyma we współpracy z Polskim Towarzystwem Wspierania Przedsiębiorczości.
Peace and development as the call of our day again face severe challenges on a global scale, with more prominent instability, uncertainty and complexity
Yiwei WangTydzień w Azji #100: Państwo ma ważną rolę do odegrania w kreowaniu czempionów. Tak to robią w Korei
Przegląd Tygodnia w Azji to zbiór najważniejszych informacji ze świata polityki i gospodarki państw azjatyckich mijającego tygodnia, tworzony przez analityków Instytutu Boyma we współpracy z Polskim Towarzystwem Wspierania Przedsiębiorczości
Adrian Zwoliński dla portalu PolskieRadio24.pl o protestach w Hongkongu
Informujemy, że nasz analityk Adrian Zwoliński udzielił wywiadu dla portalu PolskieRadio24.pl. Tematem rozmowy były protesty w Hongkongu w kontekście walk o przyszłość regionu oraz kwestia 2047 roku.
RP: Umowa o wolnym handlu UE-Australia na horyzoncie
W ostatnich latach weszły w życie umowy o wolnym handlu UE z Japonią, Wietnamem i Singapurem. Teraz Bruksela negocjuje z Canberrą.
Krzysztof Zalewski„Miasto samowystarczalne” – rozmowa z Honoratą Grzesikowską – dyrektorem biura Guallart Architects
MSC: W sierpniu 2020 r. firma, w której jest od pięciu lat jest Pani dyrektorem biura – wygrała międzynarodowy „konkurs na projekt architektoniczny Xiong’an z cechami chińskimi, zgodnie z zasadą wysokiej jakości”. Zwycięstwo zapewnił Państwu projekt ”Miasto samowystarczalne”.
Magdalena Sobańska-CwalinaPodcasty „Dziesiątki z Boymem” dostępne do odsłuchu na Spotify
"Dziesiątka z Boymem" to seria dziesięciominutowych podcastów tworzonych z naszymi ekspertami. Opowiadamy w nich o procesach i wydarzeniach w Azji, które mają globalne znaczenie.
Tydzień w Azji #185: Strajk, długi i zablokowane przejęcie. Korea ratuje przemysł stoczniowy
Przegląd Tygodnia w Azji to zbiór najważniejszych informacji ze świata polityki i gospodarki państw azjatyckich mijającego tygodnia, tworzony przez analityków Instytutu Boyma we współpracy z Polskim Towarzystwem Wspierania Przedsiębiorczości.
Zapraszamy na pierwszą debatę Instytutu Boyma i Ośrodka Badań Azji!
Partia BJP pod wodzą premiera Modiego poniosła pod koniec ubiegłego roku niespodziewaną klęskę w trzech ważnych wyborach stanowych, co wielu uznało za prognostyk przed tegorocznym głosowaniem. Dlatego komentatorzy spodziewali się w kwietniu i maju wyrównanej walki BJP o pierwszą pozycję z koalicją zbudowaną wokół Indyjskiego Kongresu Narodowego (INC) lub tylko niewielkiej przewagi prawicy. Tymczasem odniosła ona historycznie wysokie zwycięstwo przy dużej mobilizacji wyborców. Co było tego powodem? Jak dominacja jednej partii wpłynie na Indie? Jakie są plany BJP na najbliższą kadencję? Co może to oznaczać dla świata?
Forbes: Nowy azjatycki tygrys. Jak rozwijają się nowe technologie w Wietnamie
Wietnam przechodzi intensywną transformację cyfrową, stając się nie tylko coraz istotniejszym hubem dla start-upów i nowych technologii w krajach Azji Południowo-Wschodniej, ale także rozwijając sektor usług dla biznesu. Te zmiany są możliwe dzięki dostępności stosunkowo dobrze wykształconej i taniej kadry...
Patrycja PendrakowskaKwartalnik Boyma – nr 1 (15)/2023
W nowym numerze Kwartalnika Boyma prezentujemy teksty poświęcone najwyższym kręgom władzy w Kazachstanie, relacjom albańsko-koreańskim, nauce dla Tajwanu z inwazji na Ukrainę, czy kryzysom nawozowym i gazowym.